.
İnancını yitirdin bir akşam.
Sen değil ben yaralandım inançsızlıktan.
Yürümeye ahd ettiğimiz o yollar
Nasıl yandı görmedin atinin kollarında.
Görmeni bekledim
Hatta duymanı
Bende haykırmaya takat bırakmadın.
İçimde avaz avaz bağıran biri vardı
Dudaklarımı oynatmaya derman bulamadım.
Zamanı bi kor gibi sardı ellerim.
Şimdi her kalem yakıyor parmaklarımı.
Belinden kavradığım her kalem
Birer süngü olup deşti bağrımı.
Belki on binlerce satır yazdım
Eğer yakmasaydım, yanardım.
Yetmez mi aşk diye yandığım…
Bir yığın insanın arasına karıştım
Sığmadım dağlara denizlere karıştım.
Ne kadar hülya varsa oldu heyula
Ben bu dünyayı kavrayamadım.
Aklım ermedi yaşamaya
Neyi sevdiysem yokluğu elimde kaldı.
Ettiğim isyanı tövbe paklar da
Ben inançsızlığını aklayamadım.
Şimdi yüreğin sızlıyorsa kara gecelerde
Hâlinden değil ahvalimdendir…
