İnançsızlık denizinin kıyılarında gezinirdim ben bir zamanlar, yalın ayak
Dikkatimi çekerdi
Hiç hareketlilik yoktu inançsızlık denizinin sularında
Ne bir dalga, ne bir yelkenli, ne bir canlı...
Yok gibiydi yaşam
Bir virüsmüşçesine, her yere yayılmış gibiydi ölüm
O zamanlar kıyılarında gezinmek bile korkunçtu inançsızlığın
Anca kıyılarında gezinirdim ben de zaten, cesaret edemezdim denizine girmeye
Boğulacağım sanırdım
Ya da inançsızlığın sularına bıraktığım gibi tüm mevcudiyetimi, ölüm saracak her yanımı sanırdım
Öyle ya;
O zamana dek inandığım her şeyi terk edecek olsam, sonrasında nasıl yaşardım?..
Tüm bunlara rağmen, yine de kıyılarında gezinmekten kendimi alamazdım inançsızlığın
Bazen saatlerce, bazen günlerce gezinirdim aylak aylak, yalın ayak
İnançsızlık denizinin hareketsiz, bütünüyle ölümü çağrıştıran sularını izlerdim içim ürpererek
Sonra ise çekip giderdim o kıyılardan ve molla olup çıkardım yeniden
Vaaz verirdim kendime, mollalığım da salt kendimeydi zaten
-‘’Nasıl olur da düşünürsün inanmamayı?..’’-
Suçluluk hissi çöreklenirdi o günün gecesi üzerime, karabasan gibi
Kalbim hızla çarpardı korkudan, soğuk terler boşanırdı alnımdan ve sırtımdan
-‘’Nasıl olur da düşünürüm inanmamayı?..’’-
O zamana dek inandıklarıma artık inanmayacak olmak, ölüme eş değerdi benim için
İnançsızlık denizinin bütünüyle ölümü çağrıştıran hareketsiz suları gelirdi gözlerimin önüne ha bire
Ne bir dalga, ne bir yelkenli, ne bir canlı…
İnanmamak, ölüme eş değerdi...
Hem, insan bu dünyada hiçbir şeye inanmadan yaşamını nasıl sürdürebilirdi?..
Direndim, direttim
İçimdeki parçaların ezici çoğunluğu artık inanmıyor olmasına rağmen
Kendimi öyle hemen koyvermedim
Lakin bir süre sonra kazandı içimdeki parçaların ezici çoğunluğu bu mücadeleyi, ezici bir farkla
Ve işte, ben de artık inançsızın biriyim
Hayata, bu dünyaya ilişkin bir dolu mefhuma olan inancımı tamamen yitirmiş vaziyetteyim
Bir zamanlar kıyılarında gezinip sularını yalnızca seyre daldığım inançsızlık denizinin
Şu an, tam olarak içindeyim
Bütünüyle ölümü çağrıştırıyordu ya hani uzaktan
Öyleymiş hakikaten
Ölmeden önce ölmek gibi, ölüm provalarından hâlliceymiş hissiyatı...
Şu an, tam olarak içinden bildiriyorum inançsızlık denizinin:
Hiçbir şey yok burada.
Ne bir dalga, ne bir yelkenli, ne bir canlı…
Ne bir akış, ne bir umut, ne bir beklenti hayata dair…
Sözde yaşamak mefhumu içerisinde, sentetik bir ölüm kaplamış her yanı...
