Özledim, özledikçe içime daha çok kapandım bugünlerde.
Bir çocuğun gülümsemesini, bir yaz yağmurunu bekler olduk,
Böyle günlerde unuttuk sevgimizi, böyle bir günde kapattık tüm ışıklarımızı.
Sonra dedim ki kendi kendime; “karanlık çöktüğünde perdelerimizi
indiririz fakat ışıkları da yakarız.”
Güneş batmıştı artık ama yerini yıldızlara bırakmıştı.
Sonra onları sevdik güneşin yokluğunda.
Gece yavaş yavaş geriye çekilip yerini sabaha bırakınca, yıldızların gidişine üzüldü bu ince ruhlu insanlar.
Sonra güneş tekrar çıkageldi ve birinin yokluğunu biri tekrar doldurdu.
