Gece ve gündüzü ayırdı tanrı
Bir pirinç yığının içinde taş ayıklarcasına yağmuru
Bizim için kar tanelerini küstürdü birbirine, fazla sevgi canımızı incitmesin diye
Ak ve kara bulutlar vardı
Karalar kötülere, aklar iyilere kaldı
Yıllarca renklerine aldandı binlercesi
Kehanet getirdi, lanet, yetmedi korku
Ve aldattı görüntüleri
Tanrı onları serbest bıraktı
Oysa bizi yeryüzüne bırakmakla aynıydı
İnsanlar karayı hep felaket sandı
Kömür elmasa dönüştüğünde anlandı
Ulaşamayanlar şans aradı
Caniydi, o gün elini göğe uzattı
Bencildi, felaketi kendinden bulaştırdı
Bulutlar bile özgür olamadı
