Rahme ilk düştüğümüzde hepimiz ruh idik.
Beden, ruha sahip çıktı.
Onu sarıp sarmaladı bir güzel...
Hep bedene vuruldular, hep beden sevildi.
Sonra alıştılar ruhun güzelliğine...
Beden yaşlandı, ruh ise genç kaldı.
Ölüm vakti, gelip çattı.
Birisi çıktı ortaya ve dedi ki:
“Ne kemik kaldı, ne beden,
Ruh idi, insanı insan eden.”
