Uzaktan sevmek en güzeli mi bilmem ama bir süre uzaktan sevmek en iyisi gibi zannımca. İnsanevlatları olarak öyle kötü bir döneme denk geldik ki Pompeiideki küller bile örtemez artık ayıplarımızı. (Tanrı da neyi bekliyorsa artık.) Aşk dediğimiz duygu bir strateji sanatına dönüşmüş farkında mısınız? Beni nasıl daha fazla sever? Bana nasıl daha fazla bağlanır? Onu nasıl kontrol ederim gibi sorular dolaşıyor hep psikologların danışanlarının ağızında. Kimse kimseyi tanıdığı gibi bulamıyor çünkü belli bir süre sonra. Tanıdığını zannettiği hale getirmek için oysa bütün çaba.
Halbuki insanın geninden geliyor bazı huyları. Yalanları, sözleri vs... Değiştirmek şöyle bir kenarda dursun eleştiri yapmak bile acıtıyor canını, sivriltiyor modernleşmiş hayvanları.
Tanımak ne kadar zor insanları artık. Otuz senedir evli olan tanıdıklarım bile boşanmayı bir seçenek olarak görebiliyor. Özgür müyüz? Yoksa kolay vazgeçmeye mi alıştık? Neden saf ve temiz şekilde olduğumuz gibi değiliz her zaman? Kabul görme arzusundan mıdır acaba? Bu arzu ne ara yerleşti bu kadar içimize? Garip... Çok garip...
