Aslında dün geceye kadar her şey yolundaydı. Arkadaşlarla şık bir yerde yemek yiyip içiyorduk. Oturduğum açıdan masa çok fotojenikti. Beraber sosyalleştik, hatta bir arkadaşım bana ne iş yaptığımı sordu. Ben de ona neden alkol almadığını. Tümör varmış beyninde yasakmış. Fotosu var mı diye sordum. Yokmuş maalesef.
Ne olduysa sabah oldu. Geceden içimde kötü bir his vardı zaten. Bir uyandım instagram çökmüş. Allah'tan kardeşim yanımdaydı. Koluma girdi ve acile geldik. Ana baba günüydü acil. Normal tabii. Dört beş saat beklemek zorunda kaldık. Kardeşimin instagramı yok, o olmasa halim haraptı. Ne şanslıyım ki spor salonu paylaşımlarımızı beğendiğimiz arkadaşım da oradaydı. Bugün salona gidesi gelmemiş. Yüz yüze de tanışmış olduk onunla.
Derken doktor benim adımı telaffuz etti. İçimdeki rahatlamayı anlatamam. Sıra bendeydi, benimle ilgilenecekti doktor. Hatta durumum ciddiyse başka doktorlar da ilgilenecekti. Hemşire zaten ilk vardığımız andan beri ilgiliydi. Hastanenin girişinde bile "Siz özel ilgiyi hak ediyorsunuz" yazıyordu. Tekrar rahatladım. Hastaneden çıkasım gelmiyordu. Kardeşimi kaybetmişim o sıra, o gelip koluma girdi. Bir şeyin yokmuş abi dedi, bugün seninle ben ilgileneceğim.
