Ciaron, "Çürümenin Kitabı" adlı eserinde "bir intihar edememe hali" diyor yaşadığımız şu evreye. Dünyanın içinde bazılarımız, diğerlerinden uzak, farklı. Buradan değil gibiler. Adına "insanlık" dediğimiz tepkiler günlük hayatın içinde kalabalık gruplar tarafından aşağılanmakta. Aptallık, aymazlık, enayilik sıfatları altında alaşağı edilmiş, komik duruma düşürülmüş ve yerine getirenlere "hassas kalpli" denilerek güzellemeler çizilmiştir. Böylelikle "bazılarımız" göstermelik iltifatla susturulmuş, çocuk korkutur gibi "hassas kalpler için burası cehennemdir" sözleriyle ürkütülmüş, hakaretler "senin için diyorum, çok üzülürsün" gibi sözde iyi niyetli cümlelerle gizlenmiştir.
Burası dünya, "bazılarımız" bu dünyanın gerçek sahipleri. Burası cennet olmadığı gibi cehennem de değil. Gerçek yalnız varlık, yazarın da dediği gibi, "insanlar tarafından terk edilen değil insanlar arasında acı çekenmiş". Bazılarımız acı çekiyor, gözler kör, kalpler durmuş, eller soğuk. Beden ruhunu teslim etmiş, ruh hapsedilmiş.
Gerçek özgürlük, bu dünyada bazılarını uyandırmak lafzından sıyrılalı çok olmuş. Gerçek özgürlük, acı çekmemekmiş.
