sıradaki öğrenci ses çıkarmıyor hayatla boğuşurken,
yukarılarda bir kuş yuvası, iniyor perde perde.
yağmurlar boşanıyor günahlarından sırayla.
ışıkları kapatıyorum gökyüzümün ucunda.
saraylar yetmez yaşamak için yürüyerek,
canım sıkılıyor, ufacık bir ip buluyorum duvarda.
asıyorum bedenimin sağ kalan köşesini,
düşlerimden sıyrılan ne varsa hikayelerin,
ortasında kalakalmış dünyanın sakin sakin...
otuzumda gibi hissediyorum, yirmiye varmadan.
kitaplar, şiirler bir bir ortaya çıkıyor gecelerde.
ağlamaklı çehreler sarıyor etrafımı,
çığlıklar, söylemler ve yaşlandığım,
utanıyorum hayatın zalim yüzünü görmekten.
ben, ben olmaktan utanıyorum şiirlerimde.
ölümün güzelliğini yazdığım şiirlerde.
intihar güzellemesi yapılan şiirlerde...
bir bir asıyorum düşüncelerimi duvardaki ipe,
kınadığım ne varsa yaşadığım hayatımda,
günahlarım sayıklıyor adımdan çıkarcasına.
