Burada son zamanlarım.
Yarın artık umut dolu değil, bu yüzden merakım yok.
Bir yer buldum ateşten...
Keşke tanrı böyle tanıtmasaydı kendini, onu da severdim.
Güzel bir intihar sofrası.
Sevdiğim insanları çağırdım.
Sonra tek başına içilir mi dedim, içtim.
Sağa sola dönüp uyuyamayacak kadar değil,
Ölümün mantıklı geleceği kadar.
Kendimle konuşmak istedim.
Ölüymüş gibi davranmam gerek,
Bu yüzden gölgemle olmaz.
Ayna karşısına geçtim.
Karşımda hala yaşıyormuş gibi bir adam.
Bir darbeyle paramparça ettim.
Şimdi daha iyi yansıtıyor beni gördüğüm görsel.
Ellerim boş,
Her zaman olduğu gibi şu anda masumum.
Avuçlarımı havaya kaldırdım,
"Tanrım, benden sana zarar gelmez." der gibi.
Bir şimşek çaktı, sonra bir gök gürültüsü.
"Benden sana gelir." der gibi.
Bensiz yaşamayı öğrenecek sevdiklerim.
Eminim, daha sağlam basacaklar ayaklarını yerlere.
Kıyafetlerimi koklayıp, çocuk gibi ağlayacak annem.
Sevdiğim şarkıları dinleyip daha çok üzülmek isteyecek sevgilim.
Hiçbir yerde fotoğrafımı bulamayacaklar, bu günü düşünerek çekilmedim çünkü.
Bense... ölmüş olacağım.
Var olduğum gibi bilinmeze yok olacağım.
