Bu biçim intihar etmenin farklı bir yolu. Bu öyle bir hal ki çivisi çıkmış kafamın çivisini kendim bulamıyorum. Bedenimdeki kesiklerden oluk oluk acı akıyor. Durduramıyorum. Kalbimi ilk defa yetersiz hissediyorum. Ciğerlerim ilk defa yeterince hava dolmuyor. Bileklerim sızlıyor, sızladıkça beynim uyuşuyor. Kusmak istiyorum. Kafamı susturmayan iğrenç düşüncelerden böyle kurtulurum sanıyorum. Ve ne oluyor biliyor musun? Kurtulamıyorum. Saç diplerimi ağrıtıyor.
Keşke sadece fiziksel acılarım olsa.
İnsan tahmini ne zaman ruhunun kanadığını hissetmeli? Ya da hissetmeli mi? İnsan denen bir şey ne zamana kadar yaşamalı? Ruhun ağırlığını hissedene dek mi? Düşünmemek, yememek, içmemek de ölümden sayılıyor mu?
Dünyanın bir ucundan diğer ucuna gitsem bıraksam kendimi, havada erir mi bedenim? Yok olsun istiyorum bedenim.
