Ben sevişme sonucu doğan bir insan değilim. Saf nefretten hayat buldum. Kardeşimin tam tersiyim. O fazla iyi olduğu için üzülmeye mahkum edilmişti. Öyle ki sayısız güzel şey yaşadığı sevgilisi bile adamakıllı bir sebep sunmadan bırakmıştı onu. Kaldıracak hali yoktu artık. Gizlice ağlamak rutiniydi onun. Kısa ömründe sevgilisinden gelen darbe son nokta olmuştu. Hiç kontrolü ondan almaya çalışmadım, keşke kontrolü elime alsaydım. Ve bir gün kalbimin derinliklerindeki odalarda gezinirken kardeşimin kendini astığını gördüm. Hemen koşup kaldırdım, ipi boğazından çıkardım. Maalesef çoktan ölmüştü. Yanındaki notta "İyi bir çocuk olabildim mi kardeşim?" yazıyordu. Şüphesiz, sen en iyi çocuktun. Gözümden düşen birkaç damla yaşla yemin ediyorum. Kardeşimin gözünden düşen her damla için onları pişman edeceğim. Kalan ömürlerini tanrılarına tövbe için harcayacaklar. Doğdukları güne lanet edecekler. Öteki dünyada Allah'a yalvaracağım, onları cehenneme senin itebilmen için. Kardeşin intikamını almadan ölmeyecek.
