Gözleri kömür karası çocuk
Yüzüne bulaşırken hiç utanmaz mı bu is
Herhal kıskandığından eksilmez
Genzini yakar bir de aldığın her helal nefes
Bu kara bulutlar senin ellerinden çıkma mı
Yoksa yine birileri mi kızdırdı sayın Tanrı'yı
Semayı kaplayan bu bin yıllık öfke
Ait olamazdı senin çocuk ellerine
Düzen içinde düzenbazlar dolanır
Ve ölüm, kenar mahallelere el altından dağıtılır
Dursan biraz, bak yetmedi mi üstümüze yağan kar
Karalar mı bağlasın yani bütün bizim insanlar
Düştüm bi' meçhulün tam ortasına
Ve dikişi sökülmüş yaralarım kan akıttı toprağa
Anlamam bu nasıl sema, bi' uğultu dolanıyor başımda
Ve sürekli, anlaşılmaz bi' dua
Ruhum keser etimi en derinden
Sanırım bu yüzden geçti artık titreyerek üşümem
Düşündüm şimdi kurtulsam diye üstümdeki örtüden
Korkarım bu sefer soğuk yelleriyle hiç gitmez ölüm içimden
