Bütün perdeleri kapattım. Dışarıda olanı görmekten korkuyorum. Dışarısı ile tek bağlantım perdenin açık kalan kısmından içeri sızan ışık huzmesi. Bazen güneşten, bazen aydan, bazen de sokak lambalarından kaynaklanan ince bir iplik gibi odama sızan bu ışık bana dışarıda hayatın olduğunu hatırlatan nadir şeylerden. Bir de çocuk sesleri var tabii. Duymak istemiyorum hiçbirini. Dışarıdaki hayatı unutmak istiyorum. Ya da belki sadece kendimi kandırıyorum. Aylardır o perdeyi kapatmamam da bunu doğruluyor sanırım. İçimde kalan bir parça umut ışığını temsil ediyor o sızıntı. O perdeyi kapattığım gün her şey bitmiş olacak, her şey...
