Yarınlarda aradım geçmişin izlerini,
Şakaklarımdan süzülen serzenişlerimi.
Pencereye dayanmış, alnımdaki morluklar,
Gün gelir sarıya çalar sanmıştım.
Nereye kayboldu hissettiklerim?
Debelendiğim zemin nerede?
Düşmüş gibiyim boşluğa,
Yeniden batıyorum karanlığa.
Yer oynuyor artık,
Atmıyorum adım.
Sığındığım küçük kuyularım yıkıldı artık.
Savunduğum, savaştığım,
Sığındığım limanlarım,
Enkaza dönüştü birer birer.
Yolum uzun, tutamıyorum zamanı,
Aldı götürüyor beni,
Olmadığım zamanlara.
Artık olmadığım anlara.
Dönüyor evren,
Dönemiyorum ben evimden.
Aklım bulanıyor seçemiyorum yüzleri,
Var mı yok mu belli değil.
Bir şey var ki üzerime düşen,
Onun bana sıçrattığı güzleri.
Yağmur damlalarıdır tek gerçek olan.
Gözlerim gökyüzüdür,
Yeryüzüyse bedenim.
Islanmayı da hiç sevmezdim oysa ki.
10 Mayıs 2024, Tarık Bilir
