önce kendimden başladım unutmaya
sonra sildim içimdekini,
sildim;
olmazları ve gün ışığını.
unutmak
yaşamanın en büyük dostudur çünkü.
önce kuşlar gitti hemen sonra güneş
neden bilmem
penceremden akan rüzgar
yüreğime bir sızıyla oturdu.
dünya dönüyordu ya
bir güzellik bulabilirdi insanı.
anlatsam bin şiirde her şeyi
yaprakları ve meyveleri
hepsi birbirine benzer
derdim aynı, kederim aynı.
