Kaç yıl geçti
insanlarımız, hürriyet tulumlarıyla
sokaklarda dolaşmayalı?
Köşebaşında
saçı sarı, teni esmer
yüreği kara
çocuğum ağlar.
babası ağlamasın diye oğlu,
canından can verir
annesi de aynı.
yalnız kaldığında ağlar
aynı çocuğu.
Nerede o,
hep geleceği söylenen
aydınlık günlerimiz?
yine mi ölecek?
insan gibi yaşamak isteyenler.
öyle bir düzen ki bu
tanrı bile şaşırmıştır elbet,
çözmesine çözer ya
belki o da bu düzeni benimser.
olur ya, biz arkasızlar
yine gözlerimizi karartmalıyız
göğsümüzü siper etmeliyiz,
tekrardan
yıllar önce olduğu gibi
ve yıllar sonra olacağı gibi.
Her güz ölen bizlerin
ölüleri
yol gösterecektir
baharda doğacak olanlarımıza.
İşte bir gün,
biz öldük diye
onlar ölmekten cayacakladır
toprak da ölüye ve kana doyacaktır.
o gün verecektir tanrı ve toprak
hakkı olanlara
hep hayali kurulan aydınlık günlerimizi.
