Omuzların bavulu artık düşmeli,
Fermuarlarını gözyaşına yumup korkulardan gitmeli.
Ağırlıklar, karanlık yolları ödüde kopsa bir an önce görmeli.
Böylelikle zaman da zamanına diz çökmeli.
Anlayacağınız;
Sormamalı artık Tanrı kaç köşeli,
Kapanmalı amel defteri,
Kırılmalı kalemi,
Ve köz güneşi,
Ve kederli şiiri,
Ve kemikli hissi,
Yani tüm bu doğmuş olmak rüyası,
Bavula "unutulacak" bir anı diye gömülmeli.
