Küçükken en büyük korkum karanlıktı.Şimdi karanlık bir odada yalnız başıma oturuyorum ki bu beni en çok rahatlatan şeylerden biri.Kalbim huzuru hissediyor sanki bu anlarda.Zamanla kararan ruhum muydu yoksa aydınlıkta kalanlarla yüzleşmek mi beni korkutan bilemiyorum.En büyük zayıflıklarımın gücüm haline geldiğine çok defa şahit oldum.Bu nasıl bir güçtür ki ruhumu karanlığa teslim etmem gerekiyor,halbuki güç aidiyet değil miydi? O halde bu güç hissi artık ait olduğum için sanırım.Karanlığın ta kendisi olduğum için.
