Birkaç ağaç, ortasında küçük bir ev; duvarları var betondan. Büyük bir suçtan saklanmaya gayret eder gibi kadın... Orası bir hapishane değil bir yaşam yeri; Tüm suçlarından kaçıp geldiği yer burası olsa da. Aslında kaçmak değil, yorumuna kalmamak istiyor artık insanların. Ne yapsa eleştirilir, yerden yere vurulur. Eğer bir suçu varsa eğer, onlarca ahlaksızın yanına bırakmak olmuştur edepsizliği.
Yeşilden bir yer ve mutluluk için yeterli olmalıydı. Bir aile kurmak istiyor, anlayanı yok. Sevmek istiyor insanları hala fakat bahane üretmek kolay yalan söylettirir. Keşke çocukluğuna dönse de güvenmek bile problemi olmasa.
"Sevilmek için neden bir şeyler yapmak gerekiyor, hiç kimse hiçbir şeyi hak etmiyorken? Neden benim yetiniyor olmamdan örnek almaları gerekirken yüz bulup fazlasını istediler? Nedir bu insanların hali, neden bu kadar önemsiyorlar yaşamayı? Neden benim değerlerimle yetinmeyi bilemediler hiç? Bir tanrısı var mıdır insanların artık? Neden bu kadar kolay yıkılır kaleleri benliğin? Tüm gözler üzerindeyken nasıl olur da suç işler insan? Tanrının gözünü kör mü ettiler yoksa, gördüğüne inanıyor olmalarına rağmen nasıl olur da bu kadar çirkince yaşayabiliyorlar? İyiler hep mi kaybeder... Neden hep kötüler kazanır?"
