Gözümü açtığım hiçbir sabahın ışığı değmiyor yüzüme. 

Ben uyandığımı, uyuyacak uykum kalmadığında anlıyorum. 

Bana zaman deme, ben iyileşemiyorum. 

İçimde zangır zangır titreyen ruhumu sakinleştiremiyorum bir türlü. 

Zoraki yuttuğum tüm çığlıklarımı kanla karışık kustum bugün. 

Ben ‘iyi’leşemiyorum. 

Kalp kırıyorum hakkım varmış gibi. 

Kaybediyorum onu sonsuz kere. 

Altını üstüne getirdiğim bu evin hangi kapısında özgürlüğüm?

Salonun orta yerinde asılı kaldım, kurtar beni.