Gözyaşlarımın acı tadının tüm çıplaklığıyla karanlığa serildiği, ölü bedenlerin davetkar sofrasında pervasızca ağırlandığı berbat bir düzlükteyim. Aciz bedenimden benliğimin sömürüldüğü tabiri caizse yok edildiği sonsuz bir boşluk! Kaderin her gün yokladığı küf kokan hayallerim ve umutlarımla harmanlanan; bazen kendi dünyasında mağlup edilmeye zorlanan ve tüm bu silsilenin ortasında gölgelerin arkasına saklanmış küçük bir kuklayım. Bertaraf edilmiş sözcüklerin ne gelirse kıymetine deyip sükunete gömüldüğüm bir avuç toprak! Yine de her aklı selim insan gibi iyiyim ben! Çaresizliğimle, mutsuzluğumla, enkazın altında kalmış umutlarım ve hayallerimle iyiyim ben...
