14.12.2020, saat 00.04.
İşte bazı gecelerde insan acıyla geçtiği yolun izlerini yeniden buluyor, üstelik sayfalarını kesse dahi kalan izlere gülümseyerek bakabiliyor bazı zaman. İşte o yolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili, tam orada diyebiliyor. Yaraya gülümseniyor.
Bir süpernovanın sesini çok zaman sonra bambaşka bir galakside hem ilk defa hem de tekrar, bambaşka bir formda duyarmış gibi hissediyorum. İçimde hangi sesle öldüğünü sanki duyuyorum. İzini sürüyorum yürüdüğüm yolların. Kendime, küçüklüğüme, kendimi küçümsemişliğime, çocuğuma bakar gözlerle bakıyorum. O halimin saçını okşamak istiyorum. İçime gerdiğim telleri tanıyorum bir bir, hangi seslerle titrerler içimde, hangi sızıyla; biliyorum, öğreniyorum, yürüyorum.
