Gece yastığa koyunca başını
Yalnızlık çöker insana
Anılar üstüne çöker
Düşünceler salmaz gece boyunca
Karabasan misali olur her şey
Ve boğar sessizce kimsecikler duymadan
Sen bile duymadan
Nefes alamıyorsun, bak!
Çığlıklar kesiliyor yarıda
Boğazında kalıyor sözcükler
Kabuslar çekiyor içine doğru kaeanlığın
Ölüm geliyor aklına
Bir başına
Yürekte bir sızıyla
Salt ölmek...
İmdat!
İmdat!
İstediğin kadar çığlık at
Kimseler gelmez karanlığa
Sessiz çığlıklar bunlar
İnsanlar duymaz
Seninle gelenler aydınlıkta kaldı
Artık karanlıktasın
En derinlerinde yaşamın
Yalnızsın
Tek başına hayatta
Yaşayacaksın kendi yalnızlığınla
