Yaşamın yokuşlarını gördükçe

yorulmuşluk beliriyor içimde,

didik didik edilen bir acının

dağılmış parçalarını toplamaya

ne denli güç gerekiyor bilmezken,

buğulanmış sevgiye el sürmeden

netleşmesini bekliyor yürek

ama kaç direniş daha sığar kalbe?


Gerçekleşmesi beklenen hayallere

ardı ardına yıldırımlar düştü

irdelenmiş yaralardan.

Gerçek olduğu zannedilen yalanlardan

ve özünde uzak olan yakınlardan

medet umdu masum gönül.


Kalbimin haykırışları fısıltı zannedilirken,

çürümüş bir sevinç kaldı günceme.

Alışıldığı zaman sıradanlaştırılan sevgim

her iç çekişte içime gömülen bitmek bilmez bir çile.


Yığına dönüşmüş heveslerin düğümü kursağımdayken,

yakamı bırakmayan hüzünle birlikte

uyanınca da devam eden kabuslarıma dert yanıyorum.

Ve şimdi,

tutulan yasın süresi dolmazken

bana verilmiş olan

süslenmiş bir harabede

kendimden geriye yalnızca,

solmuş inançlarımı anlatan şiirleri bırakıyorum.


Rumeysa Uysal