Kalabalık, gürültülü bir sokakta kimin kimsen yokmuş gibi hissettiğin bir anda dönüp parlak bir mağaza camından yansıyan yüzüne baktın. Ayak izlerin yürüdüğün sokaklara yalnızlık izleri bırakırken, sen herkesi görüyordun, kimse seni görmüyordu.
Ne bir şiir ne de bir şarkı ayakta tutamıyordu aklını. Sokaklardan, insanların arasından sessizce yürüyüp gidiyordun. Sana evinde hissettiren bir yer yoktu. Hiçbir sabitliğin yerlisi değildin. Evrende gerçekleşen her şey senden uzaktaydı. Kendine kadar vardın işte. Ötesini bilmiyordun.
Ezberindekiler tam da unutmak istediğin şeylerdi. Bilmediklerine sığındın. Mağluptun: Biri seni yendiğinden değil sunulan tüm oyunları reddettiğinden. Bir duvara yaslandın. Seni dünyaya anlatacak tek şey cebindeki kalemdi. Ona sığındın. Hiç unutmayacaktın. Kadıköy'de bir sokaktı.
22.02.2020/Kadıköy
Rabia Özdemir
2020-04-14T12:19:12+03:00"Hiçbir sabitliğin yerlisi değildin."
Kendimden bir şeyler bulduğum metinlere bayılıyorum. Sanki okuduğumu hissetmişçesine sürpriz yapıyorlar bana. Kaleminize sağlık 👏
Harun Akhisarlıoğlu
2020-04-14T11:44:18+03:00“seni dünyaya anlatacak tek şey cebindeki kalemdi. ona sığındın.”