Ne meraklılar bu insanlar,
Heyecanla bekliyorlar batışını güneşin.
Nasıl da telaşla kanat çırpıyor martılar,
İnsan yolda düşünce.
İnsan yolunu kaybedince,
Nasıl keyifleniyor bu insanlar,
Bir şey birazcık tökezleyince.
Kimisi kederle silerken dudağının kenarında kurumuş gül rengini,
Kimisi vakur bir göğüsle durulur olduğu yerde,
Kimisi ise işte fotoğraf çeker, eğlenir güler,
Önlerinde tökezlerken güneş, ona iştahla bakarlar.
Nasıl ki bir şair ölünce bilinir değeri,
Tıpkı öyle gizli bir hasetle ve sağduyuyla...
Ardından yazılır, yarının yazgı kelimeleri.
Ben kıyılara sevgili,
Bir delinin ayak izleri,
Evrilip çevrilen sarnıç bedenli,
Yaşamaya sancılı siyah ceketli bir serseri.
Unutma seni,
Yaşadım dediklerimi.
Kurtulduğum güne ve öleceğim güne şahitlik eden, edecek güneşe,
Saygı ve sevgi ile.
