Bu aralar özgürlüğün ne olduğunu unuttum
Damızlık kızın öyküsünü okurken hissettiğim şey bu.
Saçlarımı kestim sanki bir şeyi içimden atıyorum
Sevilmek istiyorum fakat ne tarafa gitsem her taraf hüsran kokuyor
Kestim saçlarımı
Sevilme istediğimi de.
Bir ağacın dalları nasıl sarsılıyorsa rüzgardan,
Ben de öyle sarsılıyorum.
İyilik hali mevcut görünüyor aslında
Mevcut olmayan şey sevilme isteğimi asla
Bastıramamam olsa gerek.
Benden kimsenin haberi yok gibi
Değişeceğim yakında
Devrim de yakın.
Çünkü kadınlar daha çok kalem alıyor ellerine.
Daha çok yazıp, çiziyorlar.
Devrimler de hayatın içinden olsa gerek
Ne gerekirse,
Yazacağım
Koşacağım
Duracağım
Konuşacağım
Susacağım
İliklerime kadar anda
Yaşayacağım.
Ben artık ne bir kızım
Ne de bir kadın
Sadece insanım.
