kadın olmanın ağırlığı altında ezilen bir benlik,
fahişelerin dilinde dönüp dolanıyor sözcükler,
yıllar geçmiş adam olamamanın önünde,
oturup durunca suçlu mu oldum şimdi?
adamsızlığın peşinde destekliyor anneler,
nereye gidip sığınacak liman arayıp,
geri döndüğünde bulduğun evinde,
seni sarmalayacak göğüs bulacak mısın?
her gün taşıyor kalbimdeki yaralar.
gözyaşlarımı sürekliği akıttığım hastalıklı gözümde,
yine de sığınacak sözler bulamıyorum.
artık kelimeler bitiyor zihnimde,
eksilip duruyorum yaşamaktan.
yarın sabah olunca,
başımı alıp gideceğim bu diyardan.
ne cebimde telefon, ne mektuplar dolu,
intiharını saklayamayan zavallı ruhlar.
sevgisizlik aşıyorsa kendimi,
uçurumda sürüklenip gideceğim.
ama fahişeler yankılanıyor içimde,
bir bir söylüyorlar affedilmeyi.
kalbimi ateşe verdiğim günden beri,
çıkmaz yolların bittiği yaşamak.
