Bir kadın sigarasını yakmayı unutabilir
Ve kalıntılı ojeleri,
Tırnak uçlarını kemirip bir gece
Yutabilir tüm acılarıyla.
Kendini tutabilir dizlerini çekerek kendine
Trafik lambalarının sarısına karşı
Çekindiği şarkılar vardır
Hep merak ettiği mutlu tablolar
Ve mavi yanan pencereler
Üşümeyebilir soğuk betonlarda
Karın ağrısından daha ölümcül şeyleri saklar içinde.
Bir adamı 47 yıl büyütebilir.
Dumanını içinde tutmayı da bilir.
Bitki olmayı da gökyüzü de...
Gecenin tüm gürültüsünü gün doğumuna saklayabilir.
Ağlarken kendi sesini duymadığı bile olmuştur.
Ve yine sabaha karşı sağır olur...
İçindekiyle başa çıkabildiğince, ancak kim olduğuna karar verebilir.
Tüm saçlarını bi anda kesip pişman olmayacağı zamanlar bilir.
Kaçırabilir gözlerini özellikle de sokak hayvanlarından
En büyük unutkanlığı kaç sigara yaktığını bilmeden soyutlandığı mekanlardadır.
Gidip arar bazen arta kalanlarını
Sonra aslında hiç konuşmadığının farkına varır.
Hayal kurmamayı öğrendikten sonra,
Yarını unutur.
Gözlerinden dününle tanıyabilir seni Kadın
Toparlayamaz bir türlü cümlelerini
Sonra kendi kendini anlar.
Filmi başa sarıp gözlerini kapatır bu sefer
Toprağın tahtaya aksi hep bir uktedir içinde
Küçük çukurları vardır kendince
Örtemedikçe üstünü
Her fırtınada
Bir parçası daha eksilip dolan gözlerine...
...
