Kadın şefkati, doğa fedakarlığı
İkisi şiddet karşıtı
İkisinin kucaklayan aşkı…

Yeşili metalaştırma, kadını maddeleştirme.
Doğaya ihanet istismar, kadına sürekli taciz
Sömürü her ikisine, şiddet her ikisine.
Doğar ekofeminizm.
70’leri arkada bırakıp da… Yeşil hareket ve feminist hareket etkileşimi ile kadının ve doğanın üzerindeki baskılara, tüm tehditlere ve dayatmalara karşı belki çığlık belki fısıltı.

Ekofeminizm uyanıklık hali.
1974’te François D’Eubonne tarafından kadınların dünyayı kurtarmak için önderlik edeceği ekolojik devrimin adı.
Erkek egemen toplum ile endüstriyel kapitalizm arasında doğrudan bir bağlantı olduğu ortada. Doğayı sadece kaynak deposu halinde gören kapitalizm, erkek egemen toplumla doğayı yok ediyor. Erkek sonsuz güç sahibi olmak için hem doğayı alt emek hem de bulduğu her şeyi evcilleştirmek istiyor. Oysa kadın doğayla barıştıran, doğayı kucaklayan. Doğaya sahip olma değil ait olma bilincini geliştirmiş.

Kadın ki asırlık ormanların yok edilmesine karşı korkusuzca buldozerin önüne atlayabiliyor, derelerin nehirlerin özelleştirilmesini engellemek için aylarca su nöbeti tutabiliyor. Doğayla insanı ayrı tutmanın olanaksızlığını biliyor. Biliyor ki o zeytin ağacı kesilirse ekmeği gidecek, Validebağ Korusu imara açılırsa nefesi bitecek, Akkuyu’da nükleer santral kurulursa deniz ekosistemi dolayısıyla yediği balık bitecek,bir kömürlü termik daha gelirse sağlığı, GDO sofralara girdi miydi geleceği bitirecek.
Ekofeminizmin kendi içindeki fikir ayrılıkları:
1. Kültürel (Biyolojik Temelli) Ekofeminizm

Kadın ve doğa arasında kurulan yakınlığı kadın biyolojisi ve psikolojisinin farklılığı ile temellendirir. Kadın ve doğa doğurganlık yetisi ile birleştirilir; şefkat, şiddet, ben merkezcilikten uzaklık, duygusallık, fedakarlık, tinsellik gibi kadına özgü özellikler ile bütünleştirilir.