İnsanlara kafa yordum,
Alevlerine kor oldum,
Söndüklerinde küllerini yuttum,
İçimdeki volkanı göğsümle tuttum
İnsanlara kafa yordum
Hepsi birer melek oldu
İtaatlerim hep onlarlayken
İstemeden güllerim soldu
İnsanlara kafa yordum
Kalbime saplanamayan oklar,
Zelzelelerim yeterince çoklar,
Bir baktım meleklerim yoklar
İnsanlara kafa yordum
Aldım ahenk kadehinden yudumumu
Örttüm yine incinen gururumu
Sanardım hissederler suçluluğu
İnsanlara çok kafa yordum
Sevdim, üzdüm, hediye oldum
Güneş gibiyken hikâyelerinde
Gece oldum ben ruhumun dipsizliğinde
