Berbat bir kişiliğim var ve dayanacak gücüm kalmadı. İnsanlara karşı kaba olmaktan, anlayışsız ve huysuz sinirli gözükmekten yoruldum. Kendimi istesem de değiştiremiyorum. Nasıl hale dönüştüğümü bilemem ancak anlayışımı köreltildiği için beklemediğim kadar kırıcı oluyorum. Bağımlı olmaya başlıyorum, aile evinden kurtulmak için ders çalışmakla uğraşıyorum ve evdeki gürültü toz olsun diye sorumluluk almak durumunda kalıyorum. Her şey o kadar iğrenç bir bataklıktan geçiyor ki bir an ben ölsem daha yaşanabilir olacak bu hayat demeye başladım. Herkesi hayatımdan atmaya başladım. Çünkü ben hep herkes için uğraşıp hep yardım eden oldum. İnsanlara karşı çabam ve saf niyetim hep suistimal edildi. Çok fazla insanların peşinden koştum. Ben. Yoruldum. Saf bir geri zekalıyım, o kadar iğrenç biriyim ki ben nasıl bu hale geldim diye sorgulamaktan vazgeçemiyorum. Aşktan korkuyorum. Beni sevmeye çalışan kişilere defol git hayatımdan dedim ve tanımaya çalıştığım kişi olmuyor ancak çok fazla ihtiyaç duyuyorum. Duygularımın hep en kötü halde kalması daha iyidir belki. Çünkü aşk bana göre değil sanırım. Eğer ben aşık olursam çok bağlı kalırım ve sınırsızca severim. Kendimi kontrol edemem. Gerçekten bazen ne yapacağımı bilemiyorum, bu iğrenç akışta akıp gidiyorum.
Vildan Zenan Tekin
2024-05-02T09:54:45+03:00Merhaba Reyhan, anlayışın ve güzel dileklerin için teşekkür ederim. Benim için bir problem değil aksine daha iyi olmuş açıklama yapman, sevgilerle!
Reyhan Çakır
2024-05-02T01:23:23+03:00Belki de asıl sorun her şeyi kontrol etme ihtiyacından kaynaklanıyordur.
Günlüğümden bir kesit okuyor gibi hissettim. Kendim yazdığımda, kendimle ilgili bu düşünceler bana ne kadar doğru geliyorsa, başkasından duyduğumda o kadar yanlış ve çarpıtılmış geliyor. Hayatınızın bu döneminde yaşadığınız bazı sorunlar var ve bunlarla mücadele ederken haliyle zorlanabiliyorsunuz. Bazen olaylar karşısında sakin kalamayabiliriz, bunu etrafımızdaki insanlara istemeden de olsa yansıtabiliriz. Fakat tüm bunlar berbat bir kişiliğe sahip olduğumuzu değil, mücadele içinde olduğumuzu gösterir, her mücadele bir gün mutlaka bir şekilde sona erecektir. Etrafımızda gerçekleşen her şeyin sorumlusu olarak kendimizi tutmak biraz olduğumuz kişiye haksızlık etmek bence. Eminim ki kendi hayatınızı dışarıdan izliyor olsaydınız, kişiliğinizle ilgili bu kadar keskin yargılara varmazdınız. İnşallah, dilerim ki en kısa sürede hedeflerinize ulaşır ve kendinize daha fazla vakit ayırabildiğiniz, kendinizi sevip sarmalayabildiğiniz mutlu bir hayatınız olur. Sevgiler :)
(Profesyonel değilim, bu konuda herhangi bir bilgim kesinlikle yok, yaşadığınız hayatı da bilmediğim için eğer yanlış anlaşılabilecek bir yorumum olduysa özür dilerim. Sadece yazıyı okuyunca içimden gelenleri yazmak istedim.)