Günlerim geçmiyor artık
Geceleri altında eziliyorum
Bu vahşetin karşısında
Altında eziliyorum
Kahır, kahır
Kahroluyorum..
Bu vahşetin karşısında
En çok utanıyorum,
Mesela su içerken utanıyorum,
Evin sıcaklığından utanıyorum,
Odanın ışığından utanıyorum..
Utanmanında ötesinde bir şey varsa
İnsanlığım ve insanlığımız.
İnsanlığımdan,
İnsanlığımızdan utanıyorum demek az kalır.
O bebekler ki ilk tattıkları kan tadı.
Ellerinde oyuncak yerine kan lekeleri
Gözü yaşlı anne babalar demekte az
Haykırışların, yakarışların ve şükredişlerin,
O acı çığlıkların..
Hissettirdiklerinin bir parçasını hissetmiş olsaydık
Şayet olsaydık gerçekten
Savaş bitmişti.
Fakat yine biten insanlığımız.
25.10.23
