”Ben olmazsam sen yaşayamazsın”cıları tanır mısınız? Biliyorum, hepiniz tanıdınız onlardan en az bir tane. Bu insanlar, hayatlarımıza sinsice dahil olurlar; nasıl geldiklerini, nasıl öylece dünyamızın tam orta yerine yerleştiklerini anlayamayız. Bizi bir kurtarıcıya ihtiyacımız olduğuna inandırırlar, sonra bize bitmek bilmez acılar çektirip yapayalnız, melankolik birine dönüştürürler ve sonra yine aynı kişiler gelip karşımızda durur. “Bak, ben buradayım, senin için buradayım; seni seven, yanında olan yalnızca benim, bak, görüyor musun?” derler. Çaremiz yoktur, inanırız ve bu böylece uzar gider, çıkmaza gireriz.
Bu insanlar bunu bilinçli olarak da yapıyor olabilir bilinçsiz de. Hepsini “kötü insan” olarak nitelendiremeyiz. Bilemeyiz, belki o da küçükken bu şekilde yetiştirilmiş, sevgi ne demek hiç öğrenemeden büyütülmüştür ve sevmenin de sevilmenin de özen gerektiren eylemler olduğunu hiç öğrenememiştir. Belki o daha küçücük bir çocukken ve hiçbir suçu yokken, babasının sinirlendiği başka bir şeyken hıncını ondan çıkarmış, onu dövmüş, sonra da o küçüğü ağlatan adam kendisi değilmişcesine kucağına alıp başını okşamıştır. Belki o da kahraman olma heveslisi babası gibi önce yakıp yıkmayı, sonra da toparlamaya çalışmayı sevgi zannediyordur.
Ne yazık ki kötü duygular da iyi duygular da bize büyüklerimizden kalır. Sevgi dolu bir ailede büyümüş, gözleri ışıl ışıl parlayan bir çocukla annesi babasından her gün dayak yiyen bir çocuğun gelecekte insana verdiği değerin eşit olacağını düşünemeyiz. Tabii ki istisnalar olacaktır ama çoğu zaman büyüklerimizden miras kalan nefreti daha kolay sahipleniriz ve zamanla o çok kızdığımız, hatta nefret ettiğimiz insanlara evriliriz.
Bizi kendine, yani kendi deyimleriyle “kurtarıcı”ya muhtaç bırakan bu insanlar sevginin ne demek olduğunu hiç öğrenememiş, acınası insanlardır.
Eğer bir gün sevildiğinizden şüphe duyacak olursanız hep şunu hatırlatın kendinize: sevdiyseniz sevilirsiniz çünkü seversen sevgi sana geri gelir. Geri gelmiyorsa seninki sevgi değil muhtaç hissetme duygusudur ve her kim seni kendi kurtarıcılığına ya da kahramanlığına muhtaç bırakıyorsa bil ki o kişi seni sevmiyordur, kahraman olmak istiyordur ama emin ol, senin buna ihtiyacın yok çünkü sen bir kahramana ihtiyaç duymayan özgür ruhlardansın.
