Sonbahar aylarını hep sevmişimdir. Kendimi daha dinç, daha aklı başında ve daha iyi hissediyorum ve kahve içerek başlıyor gün benim için.
Günlerim değil ama aylarım hep değişiyor. Bazen bir işe girip çalışırken buluyorum kendimi, bazen bütün gün odamda geçiyor, bazen başka bir şehirde... Saçma bir şekilde düzensiz, dağınık ve bağlantısız bir şekilde sürdürüyorum hayatımı. Herhangi bir amacım, gayem yok!
Olmadan böyle oluyor sanırım. Her neyse.
Bazen kendimi arıyorum, kendimi tanımlamaya başlıyorum ama bir şekilde kaçıyorum. İnsan kendiyle yüzleşmekten kaçar mı?
Sonsuz bir düzene girmek istiyorum, somut olarak değil, aklımın bir düzene; düşüncelerimin bir düzene ihtiyacı var. Ne iyi gelir bilmem. Ben zaten genel olarak pek bir şey bilmem.
Evet, kahve arasında bunlar döküldü, kahvem de fena olmamış.
