Karşımda sözlerimi anlayacak birini bulunca;

İşte o zaman sözlerim derinleşiyor...

İşte tam da o an seni daha rahat anlatıyorum...

Ancak yalnızca sen gibi,

Belki ben gibi insanlar anlıyor o sözleri...


Bir kız vardı bilir misin;

Şiir okumaya meraklı,

Seni de beni de epey tanır,

Yazdıklarımızı az çok okumuştur...

Bilirsin o kızı...


Sordu bana;

"Kim dedi sana şairlere şiir yazılmaz diye?"

Adını anmak istemedim aslında...

Kendimi ayıplıyorum ne zaman adını ansam...

Fakat o kız öyle güzel sormuştu ki...

Adını verdim...

Kız önce;

"Ne anlar ki o değişik" diyecek gibi oldu...

Diyemedi...

Nasıl derim ki...

Hakkını nasıl yerim ki dedi...


Bırak kalbimi,

İstersen bütün dünyamı parçalamış ol,

Yine de hakkını yedirmem...

İşte o yüzden tam da kendi lafınla yanıldın...

Şairlere şiir yazılır...

Bak şuan sana yazdığım şiir bu...

Şairlere şiir yazılır...

Belki bana yazılmayacak...

Ama sana şiir yazılır...

Senin uğruna bir kitap yazılır hatta...

Belki bir ömür yaşanır senin uğruna...


Korkuyorum bazen de...

Ya bana da şiirler yazılırsa...

Ya ben de sen gibi bir çırpıda silip atarsam...

Ben silebilir miyim sahi birini bir anda...

Cidden öylesine benzer miyim sana...


Yavaş yavaş sen oluyorum...

Dışardan bir gözle göremezsin bunu...

Sana benziyorum içten içe...

Evet...

Sen gerçekten artık bana benzemiyorsun...

Ben sana benziyorum...

Sen gibi soğudum hayattan...

Sen gibi saklıyorum her bir anıyı...

Hatta sende ayıpladığım davranışlar edindim...


Sanırım usul usul sıra bana geliyor...

Ben kalp kıracağım...

Çok korkuyorum...

Sonunu bildiğim bir şeyler olacak...

Muhtemelen engel olamayacağım...

Kalp kıracağım...

Asla zarar vermek istemeyeceğim birinin kalbini...

Hatta acını hafifletecek birinin...

Muhtemelen kalbini kıracağım,

Kalbimin yarısına sahip olan birinin...

Tıpkı sen gibi...