Omuzlarıma ağır gelen o yükle koştum.

Geceden bir mûm yakmıştım, söndürdüm.

Tuttuğum ipleri bıraktım, ellerime yara açan.

Semânın üflediği rüzgârla alıyorum nefesimi.

Karşımda bir rûh, anlatıp duruyorum içimdekileri.

S'oyamıyorum yalnızlığın kabuğunu; o, beni s'oyuyor.

Bundandır kalbimin bam tellerinin tir tir titremesi...

Köhne yazlardan kalma bir güneşin hatırasıyla,

Ayaklarımı yürüten yorgun neşenin gücüyle,

Araladığım pencereye konan güvercinin intizârıyla,

Ölmüş yanlarım cânlanıyor, söküklerim yamalanıyor.

Bir kaldırım taşında açan çiçeğe ağlıyorum, hüngür hüngür.

O çiçekten payımı aldım alalı, bir yerim kanasa da ağlayamıyorum.

Dibe batan tüm acıların suyunu sıkıyorum, bir tutam ümitle...