kabuk bağlayan yaralarıma sürdüğün merhem,

acılarımı dindirmiyor.

göğsümün altındaki yangına döktüğün su,

artık çiçeklerimi büyütmüyor.

 

ne kadar çabalasan da yerden kalkmayı düşünemiyorsun.

olsun, olması gerekiyorsa böyle olsun,

ama sen her seferinde güneşe kanıp da

yüzünü ona dönen

ayçiçeklerinden sakın olma.

 

Düşünebilen ve hissedebilen bir varlık olarak güzelsin.

Paha biçilemez özgürlüklerin ve iraden var.

Ama yine de şunu unutma: “köpekleşiyoruz.

Bundan da asla gocunma,

Köpekleşmek kötü bir şey değil.

Bu birbirimize utanmadan bakabileceğiz anlamına geliyor.”

 

Artık inancımı yeşerten o dalları kırıyorum

İçimde zerre umut beslemiyorum.

Gelecek kaygım da yavaş yavaş azalıyor,

Seni düşünmeden yapamadığım saatler…

Artık seni düşünmüyorum.

 

Göğsümdeki acıyı dindirmek istiyorum,

Kaburgamdaki boşluk ağrımaya başladığından beri

Yere eğilemiyorum.

Hep yere düşen biri için de bu çok zor oluyor,

Söz gelimi artık

Kendime yardım dahi edemiyorum.