Bak sahiden bir adım daha atacak gücüm kalmadı.Anliyor musun ? Çabaladığım her gün için acımaya başladim kendime.Acıyorum,kanıyorum kabuk bağlamış her yaram için ayrı ayrı nefret etmeye başladım alışmışlığıma.Ne zaman ? Bana bir zaman söyle gözünü sevdiğim.Hangi mevsimde bekleyeyim ben.Ne zaman muştulayacaksın bana mutluluğu?Gözbebeklerimdeki yorgunluğu görmemen için sahi kör olman gerekiyor.
.
.
.
Yazacak çok şey var biliyorum.Ama yorgunum.Kirpik uçlarıma kadar üstelik.Kırmızı toprağa değen tabanlarımdan hiç söz etmiyorum bile...
.
Var sen düşün artık...
