tadilata aldım düşlerimi
damarlarında bulunan pembeliklerini temizliyorum
biraz acıtıyor ama
olsun
en azından hayal kırıklarını alçıya almayı öğrenmiş bulunuyorum
gündüzün tuzaklarından kaçıyorum
pençelerimi kapatıyorum
tek bir zerre girmesin diye rüzgardan
çünkü biliyorum
kokunu taşıyordur bu fırtınalar
misal dışarı çıkarken maske takıyorum
hem de filtreli
neden mi diye soruyorsundur şimdi belki
bunu, avazın çıktığı kadar bağırdığı, duyuyorum
çünkü hatırlamak istemiyorum
eğer hatırlarsam
seni unutmak gibi bir gaflete düşmekten utanıyorum.
bu yüzden mümkün olduğunca gökyüzüne dahi bakmıyorum
hatta yeryüzünde yürürken bile dikkatli oluyorum
hani bir şair diyor ya,
''aynı gökyüzüne bakıyorsak umut var demektir."
diye
şunu eklemek gerekli:
''aynı yeryüzünün aynı noktasına basma olasılığı dahi içimdeki umut tohumlarının çiçek açmasına sebep oluyor.''
işte bu yüzden...
