Bir gemi kalkıyor, uzaklara.

Ben gidemiyorum, yüreğim eziliyor.

İmkânlar yandı, külleri savruluyor,

Yüzüme, dalgalar yükseldikçe...


Gemi gitti, ben kaldım limanda.

Hâlâ kanat çırpıyorum, umut kırıntılarıyla.

Lâkin kimse göremez, göremez.

Çünkü kanatlarım, içimdeki semâya mahkûm...