Aldanışlarla geçer günlerimiz. Beklentiler ve ümitler sarar yaralarımızı gün içinde. Akşam saatleri olduğunda insanın umudu da kalmaz beklentisi de. Çünkü çiçeklere umut olan güneş kapatmıştır kendini çevreleyen dağların ardına.
Sorunlarımızı, mücadelelerimizi atlattığımız zaman kalmaz sanki omuzlarımızda yük. İnsanı yanılsatan da tam olarak bu, yükü kalmasa da izi kalır her daim yüreğinde. Boşluğa düşmeye dursun aklına damlar geçirdiği kötü günler. Birden kararır gün onun için, biter ömrü bir umut için. Kendine inancı artar, yoluna bakar ve ben bunları atlattım diye bağırır kendine ıslanan gözlerinin ardından.
İnsanlarla bunları konuşamazsınız. Her zaman kendilerini anlatmaya başlarlar. Bu durumun farkında olan da yapar olmayan da. Yazarsın kendini boş ve sadece dinlemeyi bilen kağıda. Bulursun belki cevaplarını yazdıklarında.
Anlatılacak çok his var da söyleyecek ağız yok.
