Artık geceye şiir yazmamalıyım diyorum kendime,

Fırtına ne kadar keskinse yüreğimde

O kadar çabalamaktan uzak duruyorum.

Çünkü katilimin yüzünü bir gece yarısında lodoslu havada gördüm

İçim dağılıyor 

Kendimle kalamıyorum 

Bir sığınak bulmaktan ziyade muğlak bir sığıntı oluyorum 

Benim yerim neresi

Terk edilmişlerin diyarı veyahut izbe bir sürgün yeri 

Adapte olamıyorum 

Adem'den beri kan kusuyorum


Bütün bu ışıksızlık yüzünden geceyi suçluyorum 

Adını bilmediğim bir ağrı var zihnimde bundan kurtulamıyorum 

Kinim aynalara

Kinim var olmayan bütün tanrılara 

Ophelia rüyasında Beatrice'ye dönüştüğünü görmüş 

Milena gözleri kaç yüzyıl boyunca hiç susmamış 

Gözyaşlarını kaybetmemiş

Çiçeklerini umut cümlelerine bağlayıp yeniden can vermiş 

Kan çiçekleri cesedinde yeşermiş 

Ah Beatrice!

Sen de biliyorsun ki raylar iğreti ruhlara umut olmuştur kimi zaman

Ölmeyi beceremeyenler terk etmeyi seçerler 

Ve İsa bana demişti ki:

Her öpüş ihaneti doğurur


Ben ölmüyorsam bu kan neden akıyor?

İçimi dağlıyorsun 

Terk edemiyorum

Yüreğimde binbir pranga,

Ölü kuşlar ve gönlümde asılı kalmış 7 ayet var

Kurtulamıyorum

Adem'den beri kan kusuyorum

Nereye gitsem azap

Ah Beatrice!

Sen git ben öleyim

-Şimdi senin ektiğin bu çiçekleri kanımla suluyorum-