Yarından umudum yok. Sağdan soldan rastgele bir şeyleri toplamaya çalışıyorum. Tuttuklarım elimde kalıyor, toparladıklarım avuçlarımdan kayıp gidiyor. Başım dönüyor. Kafamın tek tarafında bir ağrı, ruhum yediği darbelerden dolayı mosmor olmuş, bıkkınlıkla bir daha bir yerlerden yeniden başlıyorum. Bir daha toparlanmaya, devam etmeye heves ediyorum, sonra aniden yine başladığım yere geri dönüyorum. Havada bir toz bulutuna dönüşüyor her şey.
Artık toparlanmaya çalışmıyorum. Artık kendimi bir yere ait hissetmiyorum. Üstüme atılan suçlar, vesile olduğum güzel şeyler... Hiçbiri bana ait değil artık. Birininışıkları yakıp ipleri elimden almasını, 'yeter artık!' demesini bekliyorum ama kimseyi çağırmıyorum, gelenleri ise geri çeviriyorum.
Herkesi geri çeviriyorum çünkü ipler elimde, her şey kontrolüm altında, evet her şeyin kontrolüm altında olduğuyla kandırmışım kendimi. Ben dahil her şey kontrolüm altında.Asla kıpırdamasına izin vermediğim ben, elinden tutup kaldırmak yerine bir tokat da kendimin vurduğu ben, elindeki ipleri dönüp dolaşıp boynuna bağlayan ben... Kısıldığım dört duvar arasından, kendimden kaçmaya çalışıyorum.
