Ailemin bıraktığı travmalardan doğan kırılmalar, ebeveynlerimin arasındaki ilişki dinamikleri yüzünden hayatıma aldığım yanlış kadınlar, abim ile ilişkimden doğan yanlış arkadaş seçimleri arasında sıkışıp kalmış hissetmekten çok yoruldum. Kimsenin sevgisinin içime işleyebilme ihtimali yok artık sanırım. Yozlaşmış ve kurak bir çöl gibi hissediyorum tüm hayatımı. Gösterdiğim tüm duygular sahteyken kafamın içinde gerçek bir ben ile yaşamaya çalışıyorum çünkü tüm herkesin nasıl ihanet edebildiğine tanık olduğunuzda hayat çok grileşiyor sizler için. Bu çökmüş insan topluluğunun içinde mi kalmak yoksa uzaklaşıp delirmek mi noktasında geldiğinizde iki tarafada yakın olunca insan kafayı yiyor. Sevildiğimi hissetmediğim insanlardan bir gülümseme görebilmek, olmadıklarını bildiğim dostların yanımda olduğunu hissedebilmek için geçirdiğim bir ömrün sonunda buraya gelmiş bulunuyorum sanırım. Çok sahte yaşıyor, hissetmesem de kapılmaya çalışıyorum kaosa. Bunun rolünü iyi yaptığım da söylenebilir, şimdilik sakinlik ve duruluk ile harmanlanmış uyuyor gibi yaşasam da fırtınaların çok daha şiddetli kopacağı günlerden emin gibiyim. Kaderimi önceden okumuş gibi bekliyorum o yüzden yaşanmasını. Kırılacaksam daha fazla, ihanete uğrayacaksam daha ağır, sevileceksem daha delicesini yaşayabilmek için. Hepsi bu kaosun hizmetçileri ne de olsa.