Nefes alabilmenin gelmez sonu,

gözlerde alaca orman yeşilsin,

mavinin karadeniz tonunu 

hiçbir tuvalde göremezsin.


baharda çay ırgatları koru koru,

cennet yağmurla boşandı dersin.

ırgatlar arasında tıknaz bir sofu,

çivilenmiş bulutlara dua edersin.


haçan kuşansa kemençeyle soloyu,

kulaklara müzikal sofrası serilsin.

entarili kızlar bir de reisin tulumu,

cümbüşe karışıp solan kedersin.


kafkasa zincir olur işit promityusu,

kış soğukları poyrazla kemerlensin.

poseydon’un dalgaları kıyılarca ordu,

sen tanrı sarayının lütfu, karadenizsin.