Bende olan şeyler çoğunuzda oluyor biliyorum.
O kadar yorulmuşsunuz ki zihninizi kaldıracak, "hadi kalk, biraz daha" yürü diyecek derman yok ama hepimiz itiyoruz. O daha fazla üzülmesin, eksiye dönsün biraz tebessüm etsin diye.
Peki bizim yorulmuş olan her şeyimiz.
Karanlıkta kalan ruhumuz, zevk bile vermeyen gök yüzü.
Kimse demez mi nasılsın? Veya yalandan da olsa sorsa, ondan bile mutlu olmayı unuttuk.
Aslında çoğu şeyi unuttuk.
Kendimiz için olan çoğu şeyi. Başkalarını düşünme, bırak, sana ne diyenlere heye, tamam deyip aynı olduğun gibi kalman peki...
Neresinden tutarsan tut, şakağında hep hissediyorsun kendini elini, ne kadar kendini boğduğunu. Süslü cümleler kurmayı bugün istemiyorum.
Bugün değil.
