Issız bir uçurumun kenarına dizilmiş binlerce taş,
Gözlerimin ufuk çizgisiyle kesiştiği yerde beliriyor
Korkuyla uyandığım gecelerin aynısı.
Karanlık,
Ve dokundukça kayboluyor duvarlar
Zamanın olmadığını hatırlıyorum,
Sonsuz karanlığın en başına döndükçe
Ve burada tanrı yok.
Nefes alan binlerce ölü,
Ellerinde taşlarla
üzerime basarak yürüyor
Hiçbiri aldırış etmiyor,
Ağzımdan çıkan sözlere.
