Karanlık, üzüntü dolu ama bana ait bir çukur var ve ben yıllardır orada yaşıyorum. Bu zamana kadar yanı başımda olanlar, yılan şekline bürünmüş ve etrafı mı sarmaya başlamışlardı? Zaman ilerledikçe onlara sadık kaldığımı ve onlarsız yapamayacağımı fark ettim. Onlar bana zehirlerini akıtırken ses çıkaramazdım çünkü kendime güvenemeyen, psikolojik şiddete maruz kalan birisi olarak hep sustum. Zaman ilerledikçe bu çukurun etrafından geçenler, bana ellerini uzatmaya ve karanlığın içinde bir ışık olmaya çalışırken birden yılanların açtığı o derin yaraları gördüler. Ve neler yaşadığımı umursamadan kaçtılar. Böylece ne ışığım kaldı ne de ümidim. Ben hala o çukurda tek başıma, yılanlarla birlikte yaşamaya devam ediyorum. Ve o çukur her gün beni daha da derine çekiyor.
